Tap Zuid in Amsterdam is een plezierige tent, waar je even lekker kunt zitten met familie en vrienden. Een aanrader voor wie wel van de Amsterdamse vrijheid wil genieten, maar liever uit de drukte van toerisme wil blijven.
Zo zat ik daar afgelopen zondag met een goede vriendin van mij te genieten van een drankje en een hapje. We hadden elkaar al zo’n 2 jaar niet echt goed meer gesproken, dus er was heel wat bij te kletsen. Zo vertelde ze mij onder andere dat zij het afgelopen jaar een trainingsprogramma bij INSEAD te Fontainebleau had gevolgd. Ze deed daar een beetje laconiek over. Dus vroeg ik haar waarom ze dat deed. Het is tenslotte één van de best aangeschreven training- en opleidingsfaciliteiten ter wereld.
“Nou, het was wel leuk, af en toe inspirerend, maar niet zo geweldig en inspirerend als van “horen en zeggen”. Ze voegde er aan toe: ‘Ach, weet je Erik, dat kan ik dan ook maar weer op m’n LinkedIn zetten.” Het is van eenzelfde betekenis als men zegt: “ach, dat staat dan ook maar weer mooi op m’n cv”. Wat dan de hele bedoeling van zo’n opleiding te niet doet. Er is heel veel geld betaald, maar is er naar verhouding geleerd? Mijn mening: Het wordt vooral als een luxe uitje gezien met een hoge statuswaarde.
Sebastian Thrun vertelt een prachtig verhaal in de docu “Lo and Behold: Reveries of the Connected World” (Netflix). Hij is ooit beroemd geworden met zijn toepassingen voor zelf rijdende auto’s. Maar daar gaat het hier even niet om. Zijn droom is om ieder mens een kans te geven. Volgens Sebastian kan dat het beste door scholing.
Udacity is een klein bedrijf dat gratis scholing aanbiedt. Sebastian is daar mede oprichter van. Hij ziet dat mensen een honger hebben naar onderwijs, iets willen leren. “Nu machines slimmer worden willen mensen dat ook – en mensen willen een bijdrage leveren”, zo zegt hij. Die unieke bijdrage leveren is steeds moeilijker aan het worden, want er is al zoveel. Hoe kun je dan in die gigantische hoeveelheid aanbod alsnog een eigen unieke bijdrage leveren? het verschil maken? Van betekenis zijn?
Uiteraard kan dat nog steeds. De schaalgrootte speelt een belangrijke rol. Educatie waarschijnlijk een nog grotere. “Het beste wat we kunnen doen is ons zelf zo goed mogelijk opleiden. Daar waar de interesse van ieder mens op een natuurlijke wijze naar uit gaat, dat is de sleutel om van waarde en dus betekenis te kunnen zijn”, zo stelt Sebastian.
Studeren dus. Het aantal studenten over de hele wereld blijkt enorm. Zo heeft diezelfde Sebastian een online college gegeven aan 160.000 studenten en het zelfde college, op het zelfde moment, offline aan ongeveer 200 Standford studenten. Als je wilt studeren aan de universiteit van Standford, dan staat je een zware selectie te wachten. Je moet weten dat Standford een zeer prestigieuze universiteit is, waar je niet zomaar wordt toegelaten. De universiteit van Standford staat zeer goed aangeschreven en heeft zichzelf daarmee een bepaalde status verworven.
Nu komt het. De beste 412 studenten van dat online en offline college, zaten niet op Standford. Er waren van de 160.000 online deelnemers 412 studenten beter dan de 200 Standford studenten. De beste Standford student was nummer 413 – uit een klas van 200. Ik ben dol op dit soort feiten. Het zet bevooroordeelden in perspectief (het doet mij ook denken aan de INSEAD ervaring van mijn goede vriendin).
Een oogopener voor Sebastian. Want, voor elke top student van Standford, zijn er minstens 412 studenten beter. Zij kunnen niet naar Standford. Dat geeft vooral de potentie van heel veel mensen buiten de universiteit van Standford aan en hoe we daar toch gebruik van kunnen maken, zoals nu in MOOC’s (Massive Online Open Courses) steeds meer zichtbaar wordt. Een dergelijk experiment toont aan dat een universiteit prestigieus kan zijn, maar dat dat eigenlijk maar een relatief gegeven is.
Even terug naar LinkedIn. Denk even aan jouw LinkedIn profiel. Bedenk eens hoe bepaalde -zogenaamde- prestigieuze informatie van een ander op jou overkomt, zoals MBA, Nyenrode of INSEAD. De vraag is natuurlijk: kunnen de mensen die een dergelijke prestigieuze studie hebben gedaan zeggen dat ze van betekenis zijn? Dat ze echt waarde weten te bieden, een bijdrage leveren aan de samenleving en werkelijk gelukkiger zijn dan al die anderen? Of is het de corporate wereld die dit graag in stand houdt, omdat het wel erg van pas komt.
We laten ons vaak beïnvloeden door schijnbaar belangrijke feiten. Vaak statusgerelateerd. De namen van prestigieuze instituten en opleidingsniveaus zeggen nog helemaal niets over het uiteindelijk functioneren. Laat je dus niet afschrikken door allerlei zogenaamde top namen van schijnbaar belangrijke studies en bedrijven.
Een laatste punt dat ik hier nog even wil maken, is dit: Guy Kawasaki is een Amerikaanse durfkapitalist in Silicon Valley. Hij is een van de oorspronkelijke werknemers van Apple Computer en was verantwoordelijk voor de marketing van de Apple Macintosh in 1984. In een YouTube film kwam ik een optreden van hem tegen, waar hij spreekt over:
De 5 P’s van 5 social media netwerken
1. People >> Facebook is about people
2. Perception >> Twitter is about perception
3. Passion >> Google+ is about passion
4. Pictures >> Pinterest ( and Instagram) are about pictures
5. Pimping >> LinkedIn is about “pimping”
Dat was lachen. Naar mijn idee sloeg hij de spijker op z’n kop met deze haarscherpe en grappige analyse [zie video].
Op LinkedIn worden feiten nogal eens aangedikt. Men doet zichzelf vaak beter voor dan men was of is. Een menselijk trekje, waarvan maar weinigen de verleiding van kunnen weerstaan. Als iedereen het doet, waarom zou ik het dan niet doen?! Controle is er immers niet.
Hier zit de dualiteit van LinkedIn. Het is een zeer goed bruikbaar social media platform, mits je de informatie van de profielen met een korreltje zout tot je neemt. Ga er luchtig mee om en volg de netwerkprincipes zorgvuldig op. Voor LinkedIn geldt, minder creëert vaak een beter effect.
Op jouw sollicitatiesucces!
Erik Hofstra
