In 2013 was ik als recruiter en bedrijfsleider verantwoordelijk voor het optuigen van een detacheringsbedrijf en het opzetten van een productie- en monteurstak, zodat een uitvinding kon worden geproduceerd. De verwachtingen waren hoog. De energie ook. Letterlijk, want het betrof een uitvinding in de energiesector. Alles was goed doorgesproken, de start was goed… totdat de belangrijkste opdrachtgever, om vage redenen, toch het contract verbrak.
Die contracten werden uiteindelijk het failliet van de onderneming. En het betekende mijn werkloosheid met een risico op € 14.000,- schuld.
De angst sloeg mij om het hart. De druk om in actie te komen nam meteen met een factor 10 toe. Hier had ik niet voor getekend! Het zorgde voor veel slapeloze nachten, gepieker, wikken en wegen, tactisch en diplomatiek optreden naar verschillende partijen, vertrouwen houden, alle risico’s in kaart brengen, handelingen daarop afstemmen en dan gaandeweg opvolgen waar de spreekwoordelijke bal naartoe zou rollen: verlies of winst. Het werd continu bijsturen, met een hoog gevoel van onzekerheid.
Verlies zou betekenen dat ik en mijn gezin minstens 2 jaar op rij niet op vakantie zouden kunnen, geen leuke dingen konden gaan ondernemen met onze kinderen en dus maximaal in de aflossing zitten. Alleen al dat vooruitzicht zette een ongezonde spanning op mijn relatie met mijn partner toen. Dit was zwaar klote. Het werd handelen vanuit noodzaak. Er was geen optie op niet handelen. Dat zal duidelijk zijn.
Mijn jurist gaf mij een compliment voor mijn handelen in die complexe en slopende periode. De bal rolde in de goede richting. Van moment van uitspraak faillissement tot twee en een halve maand later, zat ik bij een nieuwe werkgever in een nieuwe sector en er was geen cent verloren gegaan. Uitzonderlijk volgens mijn jurist. Het was niemand ooit nog eerder gelukt om uit zo’n situatie te komen, bij zijn weten. Ik had ’t geflikt.
(Details bespreken zou hier te ver gaan. Mocht je ooit met een faillissement te maken krijgen en je bent de enige werknemer onder een BV, dan help ik je graag)
Het waren 4 hele lange en vervelende weken, waarna nog 6 weken van relatieve onzekerheid over die nieuwe baan.
Het faillissement werd de noodzaak die alles in gang zette. Het werd super urgent en super belangrijk. Helemaal rechtsboven in het kwadrant van Eisenhower zat ik. Zware crisis. Zo hoog had ik daar nog nooit in m’n hele leven gezeten.
Zoals zo vaak. Het is de urgentie die noodzaak wordt. De noodzaak van een pan aardappelen die maakt dat je naar het fornuis rent, het gas uitzet en de pan zo snel mogelijk naar buiten brengt. De noodzaak van een verstopt riool, die maakt dat je alle rioolreinigers in de regio belt, net zolang tot je er één vindt die dezelfde dag nog komen kan, liefst nu meteen. Het is ook de noodzaak die we voelen als er iets ernstigs met onze dierbaren aan de hand is. We schieten meteen in de actie.
Noodzaak zet zaken altijd in beweging. Tenminste, als het gevoel meedoet. Zonder gevoel is er eigenlijk geen echte noodzaak. Zo horen we politici wel eens zeggen: “het is vijf voor twaalf, als we nu niets doen dan…”. Iedereen ziet en voelt dat het zo’n vaart niet zal lopen. Er wordt geprobeerd noodzakelijkheid op te roepen. Dat hebben we ook heel lang met de klimaatveranderingen gezien. En nog. Er dreigt wel iets, maar er wordt nog niet echt iets gevoeld bij veel mensen. Wacht maar tot de eerste stukken land onder water komen te staan, tot de eerste slachtoffers vallen. Dat zet zaken wel in beweging. Trouwens, wat kun je er in je eentje eigenlijk doen? (Altijd iets, hoe klein de bijdrage ook).
Mijn vader zei nog wel eens: “Erik, er moet eerst weer iets ergs gebeuren, anders gaat er niets veranderen.”.
Ik denk dat hij daarin 100% gelijk heeft als het om politieke zaken gaat. Individuele verandering wordt overigens niet alleen in gang gezet door noodzaak. Het kan ook tot stand komen door nieuwe inzichten en inspiratie. In verreweg de meeste gevallen zal verandering pas plaatsvinden als de noodzaak hoog genoeg is. Als de noodzaak gevoeld wordt. Zo ook bij loopbaanverandering.
Hoe vaak heb ik medewerkers aan mijn bureau gehad die liever wat anders wilden maar geen actie ondernamen als ik een prachtige vacature voor ze had. Een enkeling durfde het aan. Die had het zo gehad, er was zoveel geïncasseerd, er was zoveel onvrede over het handelen van de werkgever, dat men dan eindelijk de knoop doorhakte.
Hoe zit dat met jou?
Als je weet wat je wilt, ga je er dan ook voor de volle 100% voor? Of schipper je af en toe ook en denk je dat jouw tijd nog wel komt?
Wat laat je eigenlijk toe?
Want, hoe verstandig is het te wachten tot het gevoel zegt: “nu is het genoeg, ik kan er niet meer tegen”.
Niet verstandig natuurlijk. Het is de veroorzaker van al die arbeidsconflicten. Waar beide partijen zich schuldig aan maken. Door verstandig te zijn, kun je in heel veel situaties in je leven heel veel goede beslissingen nemen. Het frappante; we weten het, maar handelen er niet naar.
Hier zit een belangrijke waarneming. Het tegenovergestelde gebeurt ook. Mensen die wel vanuit verstandig zijn handelen. Dit blijken bijna altijd succesvolle mensen te zijn. Zij kunnen hun geluk uitstellen, zo weten we inmiddels. Het goede nieuws: Dat kun je leren.
Direct plezier en pijn en risico’s vermijden is voor veel mensen de norm. Hoe zit dat bij jou, als je heel eerlijk bent?
Soms zie je een groot deel van een sector gebukt gaan onder “niet verstandig handelen”. Ik vind het onderwijs daar een goed voorbeeld van.
Toen ik
met de vader
van de vriend
van mijn zoon
zat te praten,
realiseerde ik mij dat weer. Hij beklaagde zich over het onderwijsniveau binnen het middelbaar onderwijs en het ouderwetse systeem van lesgeven. Sinds anderhalf jaar is hij daar werkzaam. Nu blijkt daar een project te worden gestart om onderzoek te doen naar mogelijkheden voor verandering. Hierop zou hij dan kunnen promoveren.
Ik wist even niet wat ik hoorde. M’n haar viel spontaan uit. Ik kreeg vlekken voor m’n ogen en ik weet zeker dat ik ergens een bliksem zag. Hoeveel onderzoek is hier al wel niet naar gedaan zeg!?! Wat gebeurt er in vredesnaam met die onderzoeken? Wie houdt wie nu voor de gek? …
Voel je de urgentie al? Het gaat om onze kinderen. Die stoppen we in een achterhaalt onderwijssysteem en dan maar hopen dat het goed komt. Blijkbaar voelen de opleidingsinstituten, waar leren de voornaamste bron van inkomsten is, de urgentie niet. De vaag is dus, gaan zij, die verantwoordelijk zijn, de urgentie eens een keer voelen? Zo niet, hoe dan wel?
Je ziet, er is elke dag wel iets waar je je druk om kunt maken. Dat wil je liever niet. Als mens word je daar zo onrustig van en anderen gaan je raar aankijken en mijden. Is dat een strategie die je misschien ook op je werk toepast?
Wat ga jij doen? Wil je verandering?
Maak dan een keus. Zonder keus, is er geen verandering mogelijk.
“Change is the end result of all true learning”
– Leo Buscaglia
Wij helpen je graag met het maken van jouw keus en het opvolgen daarvan.
Een stap-voor-stap aanpak die je daar brengt waar jij wilt zijn.
Met succesvolle sollicitatiegroet,
Erik
